اقای احمدی نژاد در اجلاس اهداف هزاره سازمان ملل

در پی سفر اقای احمدی نژاد رئیس جمهور ایران برای هفتمین بار در طول مدت ریاست جمهوری خود و ایراد سخنانی میخواهد خود را در کانون توجهات قرار داده و به همگان بقبولانت که  فقط این جمهوری اسلامی ایران است که خیر و صلاح جهان را میداند و کشورهای دیگر در بیراه گام می نهند و از سیر سیاسی و دستهای پنهان در پشت وقایع جهان بی خبر هستند. البته اینبار هم اقای احمدی نژاد دست خالی به سازمان ملل نرفته اند و جبیهای خود را مملو از گفتارهای و شعارها و پیشنهادها کرده اند که از این پیشنهاد ها میتوان به نام گذاری دهه اینده به دهه مدیریت مشترک جهانی اشاره کرد. 

اقای احمدی‌نژاد، روز سه شنبه در نشست مجمع عمومی سازمان ملل متحد، خواستار جایگزین شدن اداره جمعی جهان به جای مدیریتِ به گفته او "غیردمکراتیک و ناعادلانه جهان" شد.

وی همچنین گفت جهان نیازمند نظمی فراگیر و البته انسانی و عادلانه است تا در پرتو آن حقوق همگان تامین و امنیت و صلح پایدار برقرار شود.

رئیس دولت دهم پیشنهاد داد که سازمان ملل دهه آینده را "دهه مدیریت مشترک جهان" نامگذاری کند.

اما در اینجا پرسشی پیش می اید که ایا شما اقای احمدی نژاد تا چه حد توانسته اید در کشور خود به این اشعار ( انسانیت ، عدالت، رعایت حقوق همگان و تامین امنیت ) جامعه عمل بپوشانید، که اکنون خواستار عدالتی جهانی و همه گیر هستید.؟

رئیس جمهور ایران روز پنجشمه 2010.9.23 در پی سخنانی جنجالی در مورد حملات 11 سپتامبر بخشهای از دولت امریکا را مسبب وقوع این حمله برای نجات اقتصاد رو به زوال امریکا و همچنین نجات دولت اسرائیل و اقدام به این عمل برای سیطره بر خاورمیانه دانسته و تمام جهان گواه و اگاه بر امر دانسته است وی همچنین به سازمان ملل پیشنهاد داده است که سازمان ملل درباره ۱۱ سپتامبر یک گروه حقیقت یاب مستقل تعیین نماید تا بعدها عده‌ای اظهار نظر درباره آن را ممنوع نکنند.

او همچنین اعلام آمادگی کرد که ایران سال آینده میزبان کنفرانسی برای بررسی شناخت تروریسم و راه های مقابله با آن باشد و این در حالیست که دولت آمریکا ایران را یکی از بزرگ ترین دولت های حامی تروریسم می داند.

اقای احمدی نژاد در دفاع از برنامه هستی جمهوری اسلامی ایران اضهار کردند که ایران همواره آماده گفتگوی اتمی با قدرت های بزرگ بر اساس "احترام وعدالت" بوده و تاکید کرد: "روش‌های مبتنی بر بی‌احترامی به ملتها ، مدت هاست که کارآمدی خود را از دست داده است."

در اینجا پرسشی که میتوان از اقای احمدی نژاد نمود این است که اگر دولت ایران در مواضع خود در مورد برنامه هسته ایش صادق و شفاف عمل کرده است از چه میترسد و چرا همکاری تمام و کمال با سازمان ملل انجام نمیدهد و همچنان با شعار کاربرد صلح امیز هسته ای میخواهد خود را مبرا از هرگونه اهداف غیر صلح امیز نشان دهد. در همین رابطه اقای باراک اوباما در سخنان خود دراین اجلاس تاکید کرد که راه حل دیپلماتیک مشروط به این است که ایران تعهد "روشن و معتبر" خود نسبت به صلح آمیز بودن مقاصد هسته ای خود را ثابت کند.

در این اجلاس اقای احمدی نژاد علت ناتوانی سازمان ملل، ساختار ناعادلانه آن دانسته و خواستار لغو امتیاز وتو است

ایشان علت ناتوانی سازمان ملل را ساختار ناعادلانه آن دانست و با بیان این که در چند دهه گذشته همواره حداقل یکی از اعضای دائمی شورای امنیت در یک طرف مناقشات بوده است، گفت: با امتیاز وتو قدرت اصلی در شورای امنیت متمرکز شده و رکن اصلی یعنی مجمع عمومی به حاشیه رفته است.

اقای احمدی نژاد با بیان این که وقتی قاضی و دادستان خود یک طرف دعوا هستند، چگونه می‏توان انتظار کارآمدی داشت، تصریح کرد: آیا در بحث هسته‏ای اگر ایران دارای امتیاز وتو بود، مواضع شواری امنیت و مدیرکل آژانس همینگونه بود.

وی همچنین خاطرنشان کرد: با آشکار شدن ناکارآمدی مدیریت و ساختارهای موجود، اکثریت دولت‏ها و ملت‏ها خواستار تغییر اساسی و اجرای عدالت در مناسبات جهانی‏اند.

ایشان با تاکید بر این که ساختار سازمان ملل باید به گونه‏ای اصلاح شود که همه دولت‏ها و ملت‏های مستقل در مدیریت جهانی مشارکت سازنده و فعال داشته باشند، خواستار لغو امتیاز وتو شد و گفت : مجمع عمومی باید بالاترین رکن، دبیر کل مستقل‌ترین فرد و تمام مواضع و اقدامات او با تایید مجمع عمومی و در جهت عدالت و رفع تبعیض باشد.

دکتر احمدی نژاد با بیان این که جمهوری اسلامی ایران پیشنهادات روشنی دارد و آماده مشارکت سازنده و فعال است، گفت: پیشنهاد می شود طی یک سال و در یک نشست فوق العاده، مجمع نسبت به اصلاح و نهایی کردن ساختار سازمان اقدام نماید.

اما اقای احمدی نژاد این را فراموش کرده اند که در کشور ایران نیز همین سیستم که ایشان خواستار ان هستند نه تنها پیروی نمیشود بلکه تنها یه شخص تمام تصمیمات را اتخاذ میکند و مجلس ، شورای نگهبان و دیگر بخشها عملا در پیشبرد سیاستها و کشور داری عملا هیچگونه نقشی ایفا ننموده و تنها سازمانها و نهادهای سمبلیک میباشند.